Krijgt elk kind een eerste eerlijke kans? of start de kiem van criminaliteit bij volwassene reeds in de kindertijd? 

Neem even wat tijd om deze bikkelharde verhalen te lezen…

Een jonge man van 28 jaar zit op de beklaagdenbank van het Assisenhof. Hij werd overgebracht met een gepantserd voertuig vanuit de gevangenis naar de rechtbank, uiteraard voorzien van handboeien. Hij houdt zich enkel nog vast aan één enkel contact die hem elke 6 weken in de gevangenis voor 1 uur komt bezoeken. Hij werd ervan verdacht betrokken te zijn in een gruwelijke moord, niet zomaar een moord, maar een foltering op de meest bloederige manier. Hij ontkent de feiten niet. Uiteraard moet deze man op een zware manier gestraft worden, en de jury zal hier ook zeker niet aan twijfelen. We schrijven heel wat brieven heen en weer. Hij wil veel kwijt, het is moeilijk te verwoorden want alles gebeurde via zijn celgenoot gezien hij zelf vindt dat hij niet kan schrijven. Hij heeft amper van een onderwijs genoten en is nooit op de arbeidsmarkt geraakt. We voelen een ernstige minderwaardigheid. Via zijn schrijver vertelde hij dat hij op 3-jarige leeftijd de echtscheiding van zijn ouders moest verwerken. Mama vocht voor hem en papa was zeer onverschillig over wat er met zijn zoon zou gebeuren. Papa verliet het huis en kwam nooit meer in het leven van het kind terug. Het leek een evidentie dat het kind bij de moeder zou opgroeien. Hij kende moeilijke kleuterjaren en een complexe puberteit. Vooral de zoektocht naar zijn identiteit, naar wie de vader was waarop hij mogelijks kon lijken is de rode draad door de kinderjaren en de jeugd van deze jonge man.

Hij ondernam meerdere pogingen om op zoek te gaan naar zijn biologische vader. Voor zijn papa kwamen deze pogingen altijd zeer ongelegen, zeer ongewenst. Hij had hier geen boodschap naar en leidde een eigen leven waar het kind niet meer in paste. De vragen en de schuldgevoelens die het kind stelt over zijn bestaan, stapelen zich meestal op bij dergelijke jonge kinderen.  Mama vocht om het financieel te redden en zocht daarbij de toevlucht in de prostitutie. Al op een zeer jonge leeftijd, zag de jongen een komen en gaan aan diverse mannen bij de mama. Het delen van mama met iedereen viel hem zwaar, ook nu nog gezien hij daar niet wil en kan over praten. Rust en vertrouwen zoeken in mama's schoot, zat er voor hem niet bij. Desondanks voelen we een oneindige vorm van respect voor de mama in strijd met eenzaamheid in zijn verhalen.

Als hij uitéénzet hoe perfect mama wel was, dan somt hij op wat hij aan materiële verlangens vervuld kreeg. Hij noemt alle grote merken van kinderkledij die hij droeg. Ze was zo perfect gezien hij alles kreeg aan luxe die hij haar vroeg.

Niet veel later kreeg hij er een stiefvader bij en kreeg hij "dat is nu jouw papa waar je van zal houden"-verhaal. Hij praat in zijn brieven met een oneindig groot respect voor deze vader, maar smacht terzelfdertijd naar de bloedband die hij op zeer jonge leeftijd verloor. Elke vraag daaromtrent ontwijkt hij, hij wil niet stilstaan bij zijn gevoelens voor deze vaderfiguur omdat dit de man is die hem nu en de komende 20 jaar als enige zal bezoeken. Hij vertelt wel dat deze vader heel hard was voor zijn mama en mama vaak onmenselijk werd behandeld. Verder mocht alles, mama was toch nooit thuis… iets wat we vaak horen.

Op 15- jarige leeftijd kreeg de jongen te horen dat zijn mama kanker had. Na een hevige strijd van 2 jaar sterft zij en blijft de jonge adolescent alleen achter. Er was geen hechte band met de stiefvader, ondanks de stiefvader echt wel zijn best deed. Hij verwijt de vader dat hij bij zijn puberteit en ontsporing het gezag niet kon hoog houden en hij het gevoel miste van onvoorwaardelijk achter hem te staan.

Op een veel te jonge leeftijd kreeg het kind een grote som geld, de erfenis van zijn mama. Hij verdrong het rouwproces door te gaan feesten, drinken,… Met veel geld op zak leerde hij uiteindelijk zijn eerste liefde kennen die zo lang bleef tot het geld op was. In elke brief herhaalt hij, als enige zonder schrijffouten, haar moeilijke naam. Hij voelde snel dat bankroet het einde van de liefde met haar zal zijn. De drang om geld te verzamelen begon meer en meer zijn leven te bepalen.

Het dealen van drugs werd zeer lucratief tot en met het stelen als hobby. Het was voor hem de ideale manier om snel aan geld te verzamelen om het decadente leventje met zijn grote liefde verder te zetten. Tot op het moment dat zij hem verlaat voor een nog dikkere portefeuille. Hij breekt even, maar met wat drugs en alcohol vergeet hij even alle pijn. Zijn leven is gevuld met hoogtes en laagtes, met even veel geld, feestjes, vrienden en meisjes… tot hongerig verdwalen langs straten en nergens meer bij horen. Met wat vers geld op zak stonden de liefjes op elke moment snel terug bij hem. Hij kocht liefde tegen de prijs van een steeds duurdere handtas. Op de verjaardag van zijn mama of de herdenking van haar sterfdatum waren noch meisjes, noch vrienden te zien. Bij elke stil moment voelde hij zich enorm eenzaam. Hij ziet meer en meer vrouwen als een object die te koop zijn en daarna even je bezit zijn. Al snel lijkt zijn 'manier van geld verdienen' te traag te gaan en start hij met een eerste "eenmalige stunt"…een kleine overval, en noemt het even een zware slag binnenhalen met de belofte daarna braaf te blijven… maar al even snel daarna smelten deze voornemens als sneeuw voor de zon en pleegt hij een gewapende overval.

Meisjes komen en gaan. Een thuis had hij niet. Hij had enkel vrienden van hetzelfde kaliber.

Meer en meer mist hij zijn mama want niets vult die leegte op, de drang naar moederliefde is nog nooit zo groot geweest en blijft, nu nog elke dag groeien. Zijn enige trouwe vriend naast hem is zijn hond, de hond die hij als laatste geschenk van zijn mama kreeg. Waar hij is, daar is ook zijn hond. Hij voedt deze hond op zoals zijn mama hem voordeed tot ook de hond sterft van oudere leeftijd. Voor deze jongen is de enige liefde waarop hij bleek recht te hebben, steeds weer een pijnlijk verlies. Hij houdt zich vast aan het idee dat ze daardoor de perfecte mama was, maar was dat zo? Hij durft daar niet bij stil te staan, ook niemand rond hem mag dit in twijfel brengen. Diep in zichzelf en in details van brieven lees je hoe hij de mannen die mama aanraakte zo verschrikkelijk haatte. De gedachte dat zijn mama liefde gaf aan mannen in ruil voor geld maakte hem verschrikkelijk kwaad.

Wij schreven ook naar de stiefvader. We vroegen ons af of we de jongen in detentie konden helpen, bijvoorbeeld door hem met regelmaat te bezoeken, hem te blijven schrijven. Het verhaal die we van hem hadden gelezen in zijn brieven had ons zo geraakt dat wij iets wilden ondernemen. Want ooit komt hij terug vrij… De stiefvader kon het in 20 lijntjes omschrijven en de inhoud was een boodschap die meer dan duidelijk was. Hij adviseerde ons heel ver van rond hem te blijven, hij was gevaarlijk en een bedreiging voor de maatschappij. Hij ging af en toe, hooguit uit verplichting maar liever niet. We vroegen of hij zo was geboren, of de maatschappij en zijn leven hem zo hadden gemaakt? Daarop is nooit nog een antwoord gekomen.

Op zeer jonge leeftijd gebruikte deze jongen overmatig veel alcohol, vooral sterke dranken. Ook regelmatig een joint opsteken, werkte voor hem kalmerend en had hij 'eventjes' geen zorgen. Om het verdriet en de pijn die meer en meer een chronische depressie werd in de hand te houden, bood de huisdokter bovenop zijn drugs en sterke dranken ook nog eens kalmerende en verdovende medicatie aan. Iets wat opnieuw een extra wereld voor de jonge man opende!! Ook dat werd een extra verslaving. Tussen het verdwalen en zoeken naar oprechte liefde wandelt hij meerdere detenties binnen en buiten de gevangenis, dit vanaf 19 jarige leeftijd. De stiefvader schaamde zich vaak dat hij zijn stiefzoon was, gezien deze een zakelijke en succesvolle carrière had.

Op 28-jarige leeftijd organiseerde de jonge man even in vrijheid met wat vrienden een feestje. Beperkt budget, beperkte sterke dranken, beperkte drugs en andere verdovende middelen, juist genoeg voor een 3-tal vrienden. Een 4de ongewenste gast komt op bezoek en wil er ook bij horen. Al gauw ontstond er een discussie. Er vallen harde woorden en verwijten tot vernederingen, en het woord "mama" is de druppel. Alle stoppen schieten door… Niemand nog nuchter, niemand die nog grenzen kende…

De ongewenste man wordt op gruwelijke wijze met messen gefolterd en gedood.

Een mededader kan jarenlang het verschrikkelijke geluid van het slachtoffer, die met half afgesneden hoofd nog poogt te snakken naar adem, maar niet plaatsen. Hij stond erbij en hij vertrok uiteindelijk naar de kamer ernaast om de gruweldaden niet langer aan te zien maar durfde niets te ondernemen uit angst voor de hoofddaders.

De man overleed en de jonge zoon van dit slachtoffer blijft nu achter zonder papa. Niemand van de daders is zich van kwaad bewust… de dader waarover we het hier uitgebreid hebben doet zelfs eerst een dutje want hij is moe en belooft iedereen na zijn dutje het lichaam wel te bergen.

Uiteraard zal en moet de jury hem veroordelen tot minstens levenslang, maar had hij al niet eerder tot 2 keer toe levenslang gekregen? Was het verdwalen langs straten, het zoeken naar menselijke warmte waar geld de tegenprestatie voor was, het gebrek aan onderwijs, het gebrek aan een leven met de biologische papa en mama dan zijn lot? Was pure onvoorwaardelijke liefde van 2 ouders geen basisrecht? Is dit kind als moordenaar geboren of heeft iemand hem zo gemaakt?

De man kreeg een lange gevangenisstraf en deze zal hij ondergaan, maar hij blijft op zoek naar liefde en naar warmte, in dezelfde dimensie als de liefde die je van een mama krijgt.

In de lange gevangenisstraf is er amper contact met een psychologe en gaat zijn drang en verlangen naar drugs en alcohol gewoon verder. Hij beweert nu gemakkelijker aan drugs te raken binnen de muren van detentie dan erbuiten. Ook het brouwen van alcohol op cel is voor hem een doodgewone dagbesteding, beweert hij.  We komen zelfs even dichtbij hem en hij vraagt stiekem drugs, alcohol mee te brengen. Als we dit duidelijk maken daar nooit aan mee te werken, smeekt hij nog "gewoon wat medicatie dan?".

Terwijl we dit beleven en lezen komen we even naar een verhaal van een jonge kind! Hij is de 2,5 jarige zoon van een moeder in detentie vanwege een fraudezaak. Ook dit kind heeft niet het geluk van papa te mogen bestaan. Papa ontkent jaren lang de vaderschap en wil ook nu nog steeds zijn zoon niet zien. Door de detentie van mama rolt het kind in een kinderinstelling, iets wat voor dit kindje als een detentie aanvoelt.

Zowat alles en iedereen lieten hem in de steek. Geen plaats in een gezin van de familie, geen grote zus die de deur volledig voor hem open zet. Zus komt hem wel eens ophalen om te tonen hoe perfect het wel kan zijn maar brengt hem dan 's avonds terug naar die grote poort van dat lugubere gebouw. Ze heeft haar eigen leven, een nieuwe vriend en daar is geen plaats voor haar broer. Zijn kamertje laat weinig aan de verbeelding over. Een kamertje met zwarte muren, een ijzeren bedje en een beertje "Victor" die hij kreeg van één van zijn broervriendjes in de instelling.

Natuurlijk krijgt hij er eten, wordt zijn was gedaan en op school herkennen ze hem aan de kleertjes van in de instelling. Hij heeft één trui die hij altijd aan heeft. Hij mag 1 keer per maand mama bezoeken, 1 keer anderhalf uurje… tot de lockdown van het Corona virus zich aankondigde. Dan werden de bezoeken in de eerste lockdown drie en een halve maand on hold gezet. En in de tweede lockdown 8 maanden. Men vind dit voor dit kind menswaardig… mama en kind schreeuwen het tegendeel uit!

Mama werkt ondertussen in de gevangenis aan 0,77 eurocent per uur. Ze betaald hiermee een externe kinderpsycholoog en kocht daarmee ook nieuwe schoenen voor haar kind, die sneller slijten dan dat zij er voor nieuwe kan werken. 

Op 16 februari, het sneeuwt en blootsvoets, zonder sokjes komt hij van door de sneeuw en de koude met kapotte schoenen waarvan de zool los hangt tot halfweg het voetje naar de gevangenis naar mama. De kinderpsychotherapeut begeleidt hem. Zijn voetjes hebben koud en zijn hart wordt meer en meer een klomp ijs. Mama neemt zijn voetjes vast en warmt ze op met haar handen, ze houdt ze even tegen haar blote buik aan. Net voor hij terug moet vertrekken en de 40 minuten met de psychotherapeut om zijn, hebben ze net warm en vertrekt hij weer richting instelling waar de muren dampen van tranen en de bomen als tralies aanvoelen. Hij schreeuwt dat hij het leven niet verder aan kan. Hij mist zijn papa en stelt zoveel vragen. In de instelling zag hij papa's andere kindjes eens op daguitstap halen. Hij vraagt zich steeds meer af waarom hij geen papa heeft. Hij mist ook zijn biologische broer die ergens anders ver weg en zonder contact zijn gang gaat. Hij wil bij de nichtjes zijn waar hij zo vaak mee speelde, maar waar er nu geen plaats voor hem is. Hij zoekt tevergeefs naar iets of iemand waar hij mogelijks terecht kan en opeens krijgt hij een houvast in zijn gedachten!!! Hij heeft blijkbaar een opa die overleed nog voor hij verwekt werd en als hij deze "opa Ster" noemt, dan is hij nooit meer alleen?? Opa Ster volgt hem vanuit de hemel… en daar voelt hij even een troost. Tot de lijdensweg steeds langer wordt en aan de kinderpsychotherapeut smeekt om voor eens en altijd bij opa ster te mogen zijn in de hemel!!! Hij smeekt elke dag om mama niet te veroordelen want voor hem is ze perfect. Ze zingt liedjes in de belmomenten en vecht als een leeuwin voor hem, weliswaar aan het kruis genageld in een cel van 10m3. Het wordt zwaar voor zowel het kind als de mama. Een jeugdrechter beslist, en hij ondergaat. Nooit geen (h)echte thuis, geen hond, geen dikke knuffel bij het slapengaan, geen nachtzoen…

Alles voortaan voorgeprogrammeerd volgens de regels van het tehuis.

Hij ontwikkelde ondertussen een dubbele persoonlijkheid. Hij doet zich vaak voor als een andere jongen. Hij krijgt negatieve gedragsuitingen en doet zichzelf pijn. Hij schreeuwt om liefde, om armen… en vooral om een nachtzoen, maar krijgt deze niet. De opvoeders doen hun werk volgens de 'boekjes', meer dan dat kunnen we echter van hen niet verwachten.

Mama en kind zijn echter veel creatiever: ze spreken af om 's avonds naar de sterren te kijken. Waar de sterren, ook mogen zijn, ver weg of dichtbij… het zijn diezelfde sterren die hen verbindt en liefde geeft. Liefde wordt sterker dan de afstand, en de intensiteit van de liefde krachtiger dan het gemis…

Ondertussen vinden tientallen overlegmomenten over het kind plaats. Men praat over en rond de kindjes, maar zelden met de kinderen. Een jeugdconsulente deelt de bevelen uit, ook aan de mama. De consulente maakte zelfs een fout, waardoor het kind mama per ongeluk meerdere maanden niet meer mag horen en zien. Achteraf moet de mama en het kind het stellen met de zin ' oh dat was een misverstandje'. Ondertussen laten ze het kind rusten met het idee dat mama dood is, en rouwt het kind voor een mama die elke seconde huilt en bidt voor haar kindje. In het belang van het kind mocht het kind geen contact meer met de mama. Hij zag er teveel van af! Als ze zeggen dat ze dood is stopt het misschien wel! Over welk belang hebben we het hier eigenlijk?!

Met de schamele 0,77 eurocent per uur die de mama in detentie verdiende schakelde ze een kinderpsychotherapeut in waaraan het kind zijn diepste wens durfde blootleggen. Het kind wil spelen op treinsporen wetende dat het wel heel veel pijn zal doen als de trein over hem rijdt, maar leeft in de hoop dat dit de snelste manier is om… het allemaal voorbij te laten zijn!

Het jonge kind schreeuwde meermaals noodkreten uit, maar niemand luisterde.

Hij kind begint niet alleen zichzelf te pijnigen maar ook andere kinderen tot hij de juf van de klas toe roept "ik ga je vermoorden!" en ook aan zijn mama zegt hij dat hij samen met haar alle polities in de gevangenis wil vermoorden. Op dat moment staan alle lichten op rood en wordt het kindje geschorst op school en mag het op 5-jarige leeftijd wekenlang niet meer naar school. Ook daar ervaart hij opnieuw verstoten te worden! Het kind verbleef gedurende die tijd alleen in het tehuis. Eigenlijk wil dit kind van 5 jaar liefde, en wil het uit pure onmacht mensen vermoorden… 

Is dit een link met het verhaal van de jonge man hierboven? De jonge man hierboven en de mama van het kind hebben blijkbaar contact met elkaar. Hij begrijpt meer dan wie ook het kind en zijn drang om iemand te vermoorden. Mama schrijft al haar "vrienden" aan van vroeger. Ze smeekt naar wat hulp voor haar kind. Iemand die hem even kan gaan halen en zo een extra keer per maand bij haar kan brengen of wat financiële hulp zodat de psychotherapie in deze crisisperiode opgedreven kon worden…maar niemand antwoord. Zij had vrienden om de feestzaal te vullen bij een feest die ze vroeger gaf maar vrienden die schitteren in afwezigheid als je ze echt nodig hebt! Tot de jonge man van hierboven haar noodkreet hoort en de vrienden/ medegedetineerde om hulp vraagt voor wat tabak voor zichzelf zodat hij zijn maandloon, ook verdient in de gevangenis aan een schamel uurtarief, aan haar kan geven om zo het contact met haar kind te behouden.

De man, voor de maatschappij bestempeld als een monster blijkt de enige te zijn die moeder en kind wil redden.

Bij dit kind kwam uiteindelijk de verlossing, mama was vrij. Hij maakt zich echter wel zorgen over de andere lotgenoten in het tehuis die dezelfde oorlog, datzelfde gemis ondergaan. Hij herstelt… maar dit voor een achtergebleven lotgenoot...

Er zijn kinderen in de instelling waarvan de ouders niet kunnen of niet willen vechten. Kinderen die hooguit een 5-tal weekends naar een vakantiepleeggezin mogen om er toch eens uit te zijn. Kinderen die langzaam maar zeker uit pure eenzaamheid elke vorm van empathie voor mensen buiten hun gevangenismuren verliezen.

Dit kind van hierboven legt uit hoe hij zag dat een ander kindje een aansteker uit de handtas van een begeleider stal om de instelling in brand te steken. Is dit kind dan een pyromaan in wording die later de overbevolking in de gevangenissen zal garanderen? 

Dit kind onthult ook zijn diepste pijn van 3 van zijn lotgenootjes in de leefgroep. Bij aankomst in de instelling leert het kind 3 broertjes kennen. Ze zijn bijzonder gehecht aan elkaar. Het gemis van hun ouders is zwaar maar samen onder de 3 broertjes wordt het leefbaar. Het verblijf lijkt langdurig te worden. Na 1 jaar daagt er een pleeggezin op voor 1 van de 3 kinderen. Deze mensen willen 1 van de 3 kinderen onder hun zorg nemen en er wordt een keuze gemaakt wie van de 3. Daarvoor wordt het kind van de 2 broertjes afgescheurd. De andere 2 kinderen blijven achter maar hebben nog elkaar. Eén jaar later lijkt er nog een broertje voorgoed te kunnen vertrekken... een tweede wordt van het laatste broertje afgescheurd... en nu? We zagen zelfs hartverscheurende gevoelens in de ogen van de contextbegeleider van de 3 broertjes maar het is wat het is. De jongste van de 3 bleef alleen achter, meer nog… ondertussen vertoont hij een negatief gedrag en blijkt men dit te koppelen aan de symptomen van autisme. De kans op het vinden voor een pleeggezin is bijzonder klein geworden… Op een kind met het label autisme, al dan niet traumatisch gevormd, zit niemand meer te wachten! Het kind van de mama in detentie was zeer close met de achtergebleven broer, troostte hem en deelde zijn speelgoed die hij van mama in detentie vaak kreeg. Bij het vertrek terug naar mama liet hij al zijn gekregen speelgoed achter bij het broertje maar het broertje ging steeds meer achteruit.

De wegen scheidde, de één gaat terug naar mama en is blij... de andere blijft steeds achter en ziet iedereen maar vertrekken. Hoe groot de vreugde ook is bij het kind die terug naar mama in vrijheid mag, op de fiets van mama achteraan begon de jongen opeens te bidden. Hij smeekte God om de achtergebleven broer te helpen, te redden…

Het kind wil nog zoveel meer kwijt, hij zou zo graag hebben dat mama een boek over zijn leven in de instelling schrijft, omdat het niet is wat het lijkt. Voor dit kind, die nog elke nacht nachtmerries heeft van de tijd in de instelling voelde dit niet als leven maar als overleven. 

Als een kind die het lot van een instelling kreeg tot aan zijn meerderjarige leeftijd, dan het verdere leven blijft lijden/leiden op diezelfde strijdlustige manier van leven... is men dan niet verwonderd dat het wel eens de controle verliest? Of troost men zich steeds aan de gedachte dit eens niet te hebben zien aankomen?

Niet alleen kinderen die hun kindertijd in instellingen doorbrachten vind je terug in gevangenissen maar ook kinderen die verwrongen zaten tussen vechtscheidingen, vooral diegene die uit loyaliteit moesten kiezen tussen 1 van beide ouders. Kinderen willen niet kiezen tussen een mama en een papa, ze willen ze allebei!

Zo schreven we met een 24-jarige man die al voor een 7de keer in detentie zat. We waren zo vrij hem te vragen wat zijn eerste misdrijf was. Hij antwoordde dat deze plaatsvond op zijn 13- jarige leeftijd. Hij legde uit dat hij toen een auto had gestolen. Heel verbaasd vroegen we naar zijn plannen met de auto. Hij begon zijn verhaal: mama en papa gingen op zijn jonge leeftijd uit elkaar. Papa had veel geld, zo schrijft hij, en nam een dure advocaat. Een lijvig dossier en een peperdure, onderbouwde conclusie van de papa tegenover een liefhebbende mama, liet een jeugdrechter beslissen dat het kind meer toekomst had bij de vader en mama niet langer een meerwaarde voor het kind was. Het kind was te jong om gehoord te worden dus het verdikt was wat het was. "Je zult nu alleen van papa houden!". Met deze overwinnende titel behaalde de papa alle prijzen. Hij kon het kind voor wat er nog overbleef aan gevoelens voor de mama steeds meer brainwashen. Mama was al snel helemaal overbodig en stelde langer hoe minder voor. Uit loyaliteit koos dit kind voor de vader, in zijn hart bloedde hij dood van verlangen naar de moeder. De moeder zelf huilde zich elke avond in slaap. Wie had ooit gedacht dat men die mooie liefde die ze had gebaard ooit aan diggelen zouden gooien te midden een papieren dossier?

Ze kreeg minder en minder contact met dat warme handje die ze zo lang in de hare nam, met dat gezichtje die zo op het hare leek. Toen de jongen 13 jaar werd, bleef het verlangen groeien naar de mama maar hij kon daar uiteraard enkel bij de foute vrienden mee terecht. Hij vond de juist vriend op het juiste moment en besloot om samen een auto te stelen om naar mama te rijden.  

De drang om bij mama te zijn eindigde in mineur! Hij werd opgepakt en in een gesloten instelling geplaatst. Dit had de vader nu wel niet zien aankomen. Volgens de papa kon dit niet anders dan door de slechte negatieve genen van de mama te komen! De vader had geen enkele reden om nog voor zijn zoon te vechten want met zo 'n kind kon hij niet uitpakken, dus volgde voor de jongen een processie aan verschillende instellingen tot zijn adolescentie. Uiteindelijk maakte de gevangenis plaats voor de vele jaren in een instelling. De moeder komt hem ondertussen vaak bezoeken. De liefde tussen deze 2 blijft verder groeien, gelukkig.

Tot slot ontvingen wij ook een brief van een 39-jarige man die al meerdere detenties achter de rug had voor partnergeweld en drugsgebruik, - verkoop. Hij had het zeer moeilijk om de liefde dichtbij zich te laten komen. Hij geloofde niet in onvoorwaardelijke liefde.

Toen we naar zijn levensverhaal vroegen startte hij zijn brief: "ik ben het ongewenste kind van een liefdeloos koppel". Ik heb nooit mijn vader een kus zien geven aan mijn moeder. Zelf kreeg ik nooit een knuffel. Mijn moeder heb ik nu 14 jaar niet meer gezien en mijn vader koos vorig jaar voor euthanasie zonder afscheid van mij te nemen. Als de eerste onvoorwaardelijke liefde waarop een kind zonder strijd recht moet hebben, al niet van mij kan houden, in welk deel van de liefde van een vrouw moet ik dan geloven en vertrouwen"? 

Zijn slagzin was "liefde is een chronische zelfmoord". Elke keer dat hij zich durfde te geven aan de liefde van een vrouw werd hij bij de minste onzekerheid zo bang, zoveel angst, dat hij de controle verloor tot extreme gewelddadige gevolgen. In de gevangenis werd hij bij zijn reclassering wel naar een therapeut gestuurd om zijn agressie aan te pakken maar niet om tot bij de kern van de oorzaak te gaan.

Laat ons wel duidelijk stellen dat we hiermee NIET willen beweren dat elk kind die zijn/ haar kinder- en jeugdjaren in een instelling doorbracht, bijgevolge met zekerheid ook in een gevangenis zal belanden, NEE, dit zeker niet. Het is wel zo dat we onder de vele brieven die we hebben gelezen GEEN enkel kind terugvonden met een evenwichtige jeugd.

Het zijn vooral mensen die tevergeefs zochten naar een warm nest, de surrogaat voelden in het materiële, geen degelijke opvoeding konden volgen, nauwelijks kunnen schrijven, en als gevolg een extreem laag zelfbeeld hebben.

Ze voelen zich niets en niemand. In hun beleving doen ze er alles aan om daar het tegendeel van te bewijzen met de kennis die ze bezitten. Hun gedrag, hun vertrouwde kledij tot soms ook agressieve tatoeages draagt bij tot het masker die ze rond zichzelf wensen te bouwen om zich toch maar niet kwetsbaar te moeten tonen.

We horen vaak mensen die vanuit hun hart aan ex-gedetineerde een nieuwe kans willen bieden. Hoe nobel deze intenties dan ook zijn, weten wij dat dit geen parcours zonder gevaar en risico's is.

Wij, Born To Be Loved dromen ervan om voor enkele kinderen het verschil te maken om het leven vol zelfvertrouwen aan te durven met een gezonde geest en een warme toelaatbare liefde aan hun zijde.

Wij dromen ervan dat kinderen desondanks hun verleden, een leven mogen leiden zonder zich dagelijks te moeten bewijzen om erbij te horen.

We willen ervoor vechten dat elk kind recht heeft op een eerste, en eerlijke kans..

omdat oog om oog de wereld blind maakt!